Yalnız öyle insanlar var ki hiç beklemediğiniz bir anda kapınızı çalarlar. Öyle bir ısınır ki kanınız ona, işte bu! dersiniz. İşte bu, derdime derman olan, beni ben yapan.
Bir çokları kaderin bir cilvesi olarak geldikleri gibi de gidiverirler. Daha hoşgeldinin dumanı dağılmamışken, hoşçakal hüznünün sisi bürüyüverir ortalığı. Keşke, dersin: keşke seni hiç tanımasaydım. Tanımasaydım da gidişine bu denli üzülmeseydim
…ve geldikleri gibi giderler…
...tamam gitmiştir hayatından belki ama, ya bu yürek? Kolay mı bu yürekten çıkabilmek. Bu yürek yerle yeksan olsa, toprakta bir zerre olsa bile o kişi hep oradadır ki.
Gitmeler şunu öğretti bana: Giden sadece bedenmiş. Ruhlar yüreğimizde misafirmiş her daim…
Ama insan işte: Gidenlerin arkasından ağlamaktan gelenlere sevinmeye vakit bulamadım.
Enes Kenan Aklan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder