Gönül dili bilmektir insanı değerli kılan

Eskiden siyahtı poşetler.
Görmezdi kimse içinde ne olduğunu
Şimdi şeffaf poşetler.

Eskiden aile salonları vardı lokantaların
Herkesten ayrı, ailenle karnını doyurabileceğin mekanlar vardı.
Şimdi AVM’lerde yan yana, iç içeyiz.

Eskiden “Yemekte karşıdakinin yemeğine bakılmaz, ayıp” derdi büyüklerimiz.
Yediğimizi, içtiğimizi bir biz bilirdik.
Şimdi ne yiyorsak fotoğrafını çekiyoruz. Herkes görüyor. Yiyemeyenler de…

Eskiden bebek olacağı etrafa duyurulmazdı. Hatta ilk 3 ay sadece karı-koca bilirdi.
Mahremiyet yönünden hassasiyet duyulurdu.
Şimdi ultrason resimleri elden ele dolaşıyor.

Eskiden evlat sahibi olmanın da Rabbimizin bir ikramı olduğunun bilincinde olurdu.
Anne oldum baba oldum denmezdi. Allah bize bir evlat verdi denilirdi.
Şimdi Facebook’ta “bebişim uyudu, bebişim sütünü içti, oğluşum okula başladı, canım kızım takdir aldı” neyi var neyi yok sınır tanımadan evlat sahibi olamayanların gözüne gözüne sokuyoruz.

Eskiden bebeklere nazar değmesin diye 40’ı çıkmadan konu komşuya gösterilmezdi.
Nazar dualarımızı eksik etmezdik. Herkese göstermekten korkardık.
Şimdi her anını Facebook’ta İnstagram’da yayınlamasak eksiğiz.

Yani eskiden en özel, en mutlu anlarımızı sadece en özel insanlarla paylaşırdık.
Şimdiyse arkadaş listemizin tamamı o özel anımıza tanıklık etmezse mutsuzuz…

Enes Kenan Aklan