Sahip olduklarımızı farkında mıyız?

Sabır, sıkıntı anında gösterildiğinde anlam kazanır. Rabbimiz sabrımız mukabilinde karşılık verecek bizlere. İnsanları mutlu, yüzü gülen, tasasız sıkıntısız zannediyoruz. Yoldan lüks bir araba geçiyor içinde bir aile. Ne kadar da iyi, çok güzel hayatları var diyoruz ama Büyük dağların dumanının da büyük olduğunu unutuyoruz hep... M

utluluğu aramakla geçiyor ömrümüz, burnumuzun dibindekilerden habersiz olarak. Hayatımızda yeri olmayanlar hep üzüyorken bizi, hayatımızın kendisi olanları ihmal ediyoruz mütemadiyen. Annemiz-Babamız, sahip olduğumuz sağlığımız bile bir servet. yürüyorsak, tekerlekli sandalyede olanların hallerinden habersiz yürüyoruz. gözü görmeyen kulağı duymayan insanlar bizlerden çok daha mı mutlu? Anasız babasız kimsesiz, bir yetiştirme yurdunun penceresinden dışarıları seyreden 5 yaşındaki yavru daha mı mutlu? Ya imandan-kurandan habersiz boş yaşayanlar: onlar mı mutluluğu hakediyor?

Şu anda biricik evladını toprağa veren anne-babaların mı durumundayız..

Ayrılıklar da, gidişler de , ağlayışlar da hayatın bir gerçeği... Su gibi, ekmek gibi, köşeyi dönen otobüs gibi hepsi hepsi bir gerçek... Bunu kabullendiğimiz anda biraz daha iyi hissederiz kendimizi. Hüzün, hayatın dikeni. Seviyorsak hayatı, katlanmalıyız dikenlerine de...

Enes Kenan Aklan