Utanç

Eskiden utanınca yüzü kızarırdı tüm ergenlik kızların.Şimdi yüzü kızarınca utanır oldularsa, Suçu kimde bunların?

Eminim eskiden anneleri yaprak kuruturlardı defterlerinde.
Adları Ayşe, Adları Fatma, Nesrin, Gülsüm en çok da masum..
İçinden ok geçen karalama kalpler çizerlerdi..Hepsi biraz kareli defter, biraz kurşun kalem , Biraz da teneffüs saati gülerlerdi..
Sevmek o zaman yaralı bir kalpti..
Sevmek o zaman utanmak demekti

Aşk, henüz ayağa düşmemişti!
Sevmek belki de biraz utanmaktı.

Eminim,eskiden anneleri okuldan çıkınca İlk adres eve giderlerdi.
Gölgelerine bile değmekten çekinir ; Sevdiği de olsa bir oğlanın gözleri akıverse bakışlarından , kirlendiğini düşünüp , gözyaşlarıyla silerdisevdiğinin hayalini gözlerinden,..

Sevmek o zaman tertemiz bir hayaldi ..
Sevmek o zaman yabanıl bir umudun değmediği .. Sevmek şıpsevdi bir iştah değil .. 
Sevmek Uzak… Çok uzak bir evin penceresinde,sabırlı bir beklemeyle sulanan bembeyaz bir menekşeydi,

Kuzum değişmeyen neydi Eskiyen ne ?
Zaman mıydı değişen..
Yoksa değişmek kirlenmek için bir bahanemiydi?
Biz mi büyüdük ..
Ar yıkanmaz mı artık utançla , Geç mi kaldık yoksa?
Geç mi kaldık avuçlarımızdan kayıp giden sabahla …